Aan een zijden draadje

Het was haar jeugd droom: het hebben van een eigen Bobtail. Na omzwervingen met andere rassen, besloot Eline dat het begin 2012 echt tijd werd voor een Bobber in huis. Maar haar droom veranderde in een ware nachtmerrie toen Casper steeds meer vreemde klachten begon te krijgen…

Casper had een zware zomer. De warme dagen waren benauwd voor hem en hij hyperventileerde af en toe.  “Maar sinds november/december was hij echt heel ziek en ik had in gedachten zijn crematie al rond” vertelt Eline. Het begon met kreupel lopen, veel slapen, hoesten, niezen, een beetje hyperventileren, hoge koorts 40+, flink afvallen, niet meer uit willen en het heel benauwd hebben. Elke stap was hem te veel. Ik heb 3 weken geen oog dicht gedaan omdat ik bang was dat hij erin zou stikken en dat ik hem de volgende ochtend dood zou vinden. Daarnaast had Casper door zijn hele lichaam hele dikke lymfklieren…Haar lieve jonge Bobtail was dus behoorlijk ziek…

Cassie 9 weken.

Kan het leukemie zijn?

Eline kreeg voor 10 dagen antibiotica mee en moest daarna terug komen,  zijn lymfklieren waren nog dikker…. Ze begon aan de ergste dingen te denken, hij zou toch geen leukemie hebben? Haar dierenarts dacht aan hetzelfde maar zolang ik het nog niet uitgesproken had, was het er niet…

“We hebben toen vocht uit één van die dikke lymfklieren genomen en dat is naar de faculteit diergeneeskunde in Utrecht opgestuurd. Het duurde vier slapeloze nachten met veel tranen voordat de uitslag terug kwam. Tot onze verbazing kwam daar geen leukemie uit, maar het scheen dat je dat niet altijd uit die test kan halen.”

Cassie ging toch langzaam weer wat opknappen. Zijn lymfen waren weer bijna normaal dus we dachten dat we het ergste gehad hadden. Casper kreeg 5 weken antibiotica en het leek weer goed te gaan. Na een week zonder antibiotica begon hij weer met hoesten, niezen etcetera. Ook ging hij weer slecht eten en zelfs zijn verse vlees at hij niet meer.

Slapeloze nachten

In februari gaat ze terug naar de dierenarts. Casper blijkt weer hele dikke klieren te hebben. Ook was hij weer een kilo afgevallen in die 3 weken. Er wordt bloed onderzocht en weer volgen er een paar slapeloze nachten. “Heb ik na 25 jaar mijn droomhond en dan zal ik met een jaar mijn tweede hond weg kunnen brengen. Ik moet er niet aan denken!”

Een paar dagen later ontvangt ze de uitslag van de bloedtest. Het bloed is goed, kan niet beter. Alle waardes goed, witte bloed lichamen, leukocyten, ijzer bla bla bla. Om leukemie uit te sluiten besluit ze om hem te laten opereren om een stukje uit zijn lymf weg te snijden. Die dagen die volgen wordt ze verscheurd door onzekerheid en twijfels. “Mijn dierenarts, die ik al 26 jaar heb, die weet het dan ook niet meer waar hij moet zoeken. Het rare is wel dat als hij leukemie zou hebben hij niet op de antibiotica zou moeten reageren en dat deed hij wel die 5 weken maar waarom begint hij dan nu na 2 weken stoppen weer klachten te krijgen? Zijn lymfen geven aan dat er iets is wat niet goed is maar uit het bloed komt helemaal niets… Het is raar.”

Eline kan haar situatie niet langer voor zich houden en heeft een aantal mensen uit het OES-wereldje betrokken in haar situatie. Ze probeert te achterhalen of er honden zijn met Leukemie. Een van die OES-vrienden vraagt direct of Casper al getest is op de Ziekte van Lyme, maar als ze dit aankaart bij de dierenarts wordt er verteld dat dit ook uit het bloed naar voren had moeten komen… Maar dit is toch niet uit een standaard bloedtest te achterhalen?

Het ziet er niet goed uit

Het is dus afwachten op de uitslag van het biopt. De dierenarts denkt zelf de lymfen die in de borstkas zitten zijn opgezet en dat dat de prikkel van het hoesten gaat geven. Eline is inmiddels in contact gebracht met een OES-eigenaar die ook een hond heeft met de Ziekte van Lyme om daarmee te praten over de vage klachten. Deze hond heeft ook lang rondgelopen met vage klachten voordat ze via Facebook het advies kreeg om hem te laten testen om Lyme. Het bloed bevatte inderdaad hoge waardes en na specifieke antibiotica namen de klachten af…

Haar dierenarts snijdt een stuk van de lymfeklieren weg wat de doorsnede heeft van een euro. Daarnaast maakt de dierenarts een thoraxfoto van Casper. Mocht de hond vol met tumoren zitten wat uit de röntgenfoto naar voren komt heeft een stuk lymfklier wegsnijden geen zin meer… Eline zegt “Ik weet niet wat ik nu liever heb, leukemie of deze foto.” Uit de foto kwamen drie dingen naar voren die niet goed/normaal zijn. Het eerste is de luchtpijp die veel te horizontaal loopt. Deze hoort in een boogje naar beneden te lopen. Dit zou een oorzaak voor het hoesten kunnen zijn. Het zou ook kunnen dat deze zo raar ligt door een vergroot hart waardoor deze luchtpijp naar boven gedrukt word.

Ook de longen zien er niet goed uit. Er zitten verdichting in de topkwab. Die zouden mooi zwart moeten zijn maar de longen van Casper zien er uit alsof hij een zware longontsteking heeft. Maar dan zou Casper ook doodziek moeten zijn, de longen uit zijn lijf moeten hoesten en het benauwd hebben. Hij hoest niet meer omdat hij nog steeds op de antibiotica staat… Maar ook met de stethoscoop was er helemaal niet te horen aan zijn longen.

Eline neemt het hoesten van Casper op met haar smartphone en laat het aan haar dierenarts zien. Hij doet het heel veel uit rust/slaapstand. Na het zien van de video in combinatie met de stand van de luchtpijp kon de dierenarts dit wel snappen. Volgens de dierenarts is het geen hoesten maar een stukje reflux, het terug komen van maagzuur…

Systemic Histiocytosis

Het stuk weefsel wat bij Casper was weggesneden was erg vreemd van structuur. Eigenlijk hadden ze dit op de faculteit nog nooit gezien. Ze hebben het op allerlei dingen onderzocht maar er kwam eigenlijk niks uit wat gelijk duidelijk was. De uitslag van de patholoog eindigde met: Erg verdacht van Systemic histiocytosis…Hij heeft alle kenmerken die daar naar wijzen zoals:

• Anorexia
• Gewichtsverlies
• Hoesten
• Respiratoire stertor (snurkgeluiden)
• Kortademigheid (kortademigheid
• Matige tot ernstige vergrote lymfeklieren (lymphadenomegaly) is vaak aanwezig
• Ooginfecties
• Abnormale ademhaling geluiden en / of neusslijmvlies infiltratie

Ze gaat nu een afspraak maken met de oncoloog want haar eigen dierenarts weet zich ook geen raad meer. Eline zegt naderhand: “Als dit het is dan is het niet behandelbaar en zullen we moeten genieten van de maanden die we nog hebben. Wel willen ze zijn lichaam heel graag hebben voor sectie en verder onderzoek…” Ze wordt verscheurd door verdriet. Haar Casper, net 1 jaar geworden en nu al bijna opgegeven. Haar droom spat letterlijk uit elkaar en ze hoopt dat hij mei kan halen, ze wil nog zo graag een keer met hem naar het strand…want de zee, die heeft hij nog nooit gezien.

Einde verhaal?

Het is eind februari als Eline te horen krijgt dat het definitief einde verhaal is voor Cassie. Ze zit met zoveel vragen en kan het boek niet afsluiten. Casper heeft ook al twee dagen niet meer gegeten. Eline voelt zich radeloos! Inmiddels heeft ze dagelijks contact met twee Bobtail eigenaren en krijgt ze het advies om voor een second opinion te gaan bij een kliniek in Terneuzen. Eline is kapot, haar drie kinderen worden ook door verdriet verscheurd en ze kan alleen maar huilen. Toch besluit ze het advies op te volgen en neemt contact op met deze dierenarts. Hij vraagt haar ALLE gegevens op te vragen en dat dit ook heel snel moet gebeuren…

Toch nog hoop

Begin maart kan ze al terecht in Terneuzen, wat betekent dat Eline bijna 2,5 uur moet rijden om daar te komen. De eigenaar van de Bobtail met de Ziekte van Lyme zal ook aanwezig zijn. Ze kent deze dierenarts goed en zal Eline bijstaan. Eline krijgt weer een beetje hoop…

De dierenarts had al naar de foto gekeken maar die was onder narcose gemaakt dus hij wilde toch een andere foto. Hij zag wel gelijk dat de luchtpijp, hart en longen niet goed waren. Daarna heeft hij een hartecho gemaakt en daar zag hij op dat het hart te oppervlakkig klopt. Dat hij niet krachtig krimpt met kloppen, moeilijk uit te leggen. Toen is er opnieuw een röntgenfoto gemaakt, 3 stuks. Daar kwam uit dat in zijn longen inderdaad kleine witte bolletjes zaten met zwarte puntjes en dat is niet goed. Dat wijst erop dat er iets aan de hand is. Het hoesten zou van het hart kunnen komen. Maar wil hij zekerheid hebben over zijn hart dan moet er een speciale hartecho gemaakt worden maar daar wilde hij nog even mee wachten. Verder hebben ze uit 3 lymfen, 2 in de achterpoten en 1 links in zijn hals een punctie gedaan. Hij heeft een bloedje getapt voor uitgebreid onderzoek waar verder nog niet naar was gekeken. Hij dacht toch ook misschien aan de ziekte van lym… Verder is er urine opgevangen en dat heeft hij ook nagekeken. Het bloed wat hij kon nakijken was goed en de urine ook. De rest van het bloed ging opgestuurd worden.

Links Casper zijn ogen met lymflier weefsel over zijn iris, rechts normale ogen.

Casper kreeg pillen mee, antibiotica en prednison voor 10 dagen. Daar zou hij zich beter door moeten gaan voelen. Zijn ogen zijn zo dik omdat ook daar lymfklier weefsel zit…De uitslag van de onderzoeken zou een week later binnenkomen. “We kunnen nu zeggen dat we alles gedaan hebben. Heb er een goed gevoel bij wat er nu dus ook uit de test gaat komen”. Het geplande uitje naar het strand bij Terneuzen moet ze uitstellen. Casper zijn milt is zo ernstig vergroot dat hij rustig aan moet doen en niet mag rennen. Hij kan anders een milt torsie krijgen.

Eline is murf, ze kan niet eens meer huilen, ze is op…

Ups & Downs

De eerste uitslag komt binnen, het is positief want Casper heeft geen tumoren.

De dagen erna lijkt het beter te gaan met Casper. Eline kan eindelijk slapen zonder dat ze wakker wordt van een hoestende Casper. Zijn ogen lijken ook wat minder rood, maar door de medicijnen heeft hij wel enorme dorst en plast hij zich helemaal leeg… Een aantal dagen later ontvangt Eline de definitieve uitslag. Casper’s lichaam maakt antistoffen tegen de Ziekte van Lyme, wat aanduidt dat hij de ziekte dus inderdaad in zijn bloed heeft zitten.

De dagen daarna knapt Casper op. Zijn ogen worden zelfs weer zichtbaar en zijn lymfeklieren verkleinen. Eline is vooral bang voor wat er gebeurd als de dosis antibiotica weer wordt afgebouwd. De dagen erna heeft Casper ups and downs. Ene dag gaat wat beter dan de andere dag. Soms is hij lusteloos en soms wat fitter. Casper moet nog zeker 2 tot 4 weken antibiotica slikken. Hij eet wel weer goed, maar komt niet aan. Ze maakt zich wederom zorgen om hem. Ook zijn milt blijft groot. Eline voelt zich heen en weer geslingerd. “We zijn de laatste weken zo van links naar rechts geslingerd in hoop, onzekerheid, verdriet, en het doodsvonnis…” De dierenarts in Terneuzen weet haar gerust te stellen en vertelt dat Casper afvalt door de Prednison. Het gewichtsverlies komt door het verlies van spiermassa. Ze is weer voor even gerust gesteld.

De dierenarts wil haar ook niet te veel hoop geven zo lang er niet duidelijk is wat er ook mis is met zijn hart en longen. Hij vertelt Eline dat ze er ook rekening mee moet houden dat het niet per se de Borrelia hoeft te zijn die het probleem veroorzaakt. Het kan ook een zgn. aseptische immuunrespons zijn, waar we de oorzaak nooit van gaan ontdekken… Eline probeert zich aan elke strohalm vast te klampen, maar realiseert zich dat ze er nog lang niet zijn met Casper. Hij slikt dagelijks Prednison en Antibiotica wat langzaam afgebouwd moet worden naar een onderhouds dosering van de Prednison. Ondanks alles heeft ze vertrouwen in deze dierenarts.

Omdat de afstand naar Terneuzen zo groot is heeft ze ook tussentijdse controle momenten met haar eigen dierenarts. Eind maart is het gewicht van Casper eindelijk weer toegenomen. De milt blijft groot en ook de lymfeknopen in zijn keelstreek zijn nog verdikt.

Opnieuw een echo

Begin april gaat Eline terug naar Terneuzen voor een nieuwe echo, een thoraxfoto. Ondertussen maakt Casper nog steeds het hijgende geluid en dat blijft Eline zorgen baren. Verder is Casper wel stabiel. Hij gaat graag mee naar buiten, maar is verder erg moe. Op maandag 8 april rijdt ze richting Terneuzen voor de thoraxfoto. De foto was een stuk beter. De longen zagen er beter uit, zijn luchtpijp was wat gezakt en het hart zag er ook kleiner uit. Maar, om dit zeker te weten dat het hart goed was moest ze 2 dagen later terug komen voor de speciale hartecho. Ze is behoorlijk zenuwachtig voor dit onderzoek. “Ben nu wel echt een beetje zenuwachtig voor zijn hart. Dat is toch heel belangrijk voor zijn conditie en leven… Maar goed, dan hebben we echt alles in kaart en kunnen we zien hoe we verder gaan qua medicatie.” Casper krijgt ook weer 5 dagen op proef antibiotica omdat hij dunne ontlasting heeft en weer vieze prutogen. Hij is 4 weken goed geweest en nu niet meer na het stoppen van de antibiotica…

Met een blok op haar maag rijdt ze woensdag opnieuw naar Terneuzen, ze zit die dag weer 5 uur in de auto. Maar de uitslag van zijn hart, longen en zijn lymfenklieren zijn goed. Alleen de milt is nog zeer vergroot, maar dit zou kunnen komen door de Borrelia bacterie. Casper moet opnieuw 3 weken aan de antibiotica. Maar om dit te vieren gaat ze wel met Casper naar Scheveningen toe. Hij is na een half uur wel vreselijk moe. Maar hij heeft weer genoten en Eline kan ook weer genieten.

Hoe gaat het nu met Casper?

Casper heeft nog een hele lange weg te gaan met veel ups & downs. Soms gaat het wat beter en soms heeft hij weer een terugval. Eline zegt: “Het is heel vervelend als je tijdens de wandeling met een vermoeide Casper iemand tegenkomt en die dan zegt, uw hond is zeker al heel oud. Als je dan vertelt dat hij nog maar een jaar is, maar behoorlijk ziek, dan zie je gelijk een schrikreactie. Dan wordt je enorm geconfronteerd met de waarheid, ja mijn hond is ziek…heel ziek.”

De spanning is groot als Casper na 3 weken weer mag stoppen met de antibiotica. Telkens was er daarna een terugval en moest hij weer behandeld worden. Het is inmiddels eind mei en een paar weken verder. Casper krijgt nog een onderhoudsdosis Prednison en heeft geen antibiotica meer nodig gehad.  Casper is stabiel. Hij heeft niet de energie die een hond van zijn leeftijd moet hebben, maar hij loopt weer met plezier buiten met zijn staart vrolijk in de lucht.

Eline neemt Casper mee naar de Bobtail wandeling in Noordwijk en ondanks dat hij niet de hele wandeling kan voltooien, speelt hij met de jonge honden. Een beeld waarvan Eline twee maanden terug alleen maar kon dromen.

Casper op de Euro-OES

Eline heeft nooit opgegeven en na een lange periode van onzekerheid weet ze nu eindelijk wat Casper heeft. In ieder geval de ziekte van Lyme en dat haar mooie jonge hond bijna overleden was door een klein insect! De Ziekte van Lyme zal nooit helemaal weg gaan, blijft altijd in zijn systeem. Maar hij kan er gewoon oud mee worden, dat is een heel andere verwachting dan degene die ze twee maanden eerder kreeg vanuit Utrecht…