Afscheid van een gentleman
Ik weet nog goed het moment dat ik Boy ophaalde 13 jaar geleden, Ik was een keer wezen kijken bij het gezin waar hij toen woonde in Friesland. Dit keer had ik halverwege afgesproken… Thuisgekomen ben ik met hem gaan wandelen… En het was alsof het nooit anders was geweest.. Thuis snuffelde hij wat, ging liggen, sloot zijn ogen en dacht het is goed…. Vanaf dat moment veranderde mijn leven, we werden maatjes, deelgenoten in goede en slechte tijden. Wat een broekie was het nog amper een jaar oud.. maar toen al was hij sterk, beresterk…. Vaak togen we naar het strand, met tennisballen en maakte lange tochten door bos en duin.
En vanaf toen ging Boy er voor om zijn roedel uit te breiden, en binnen een half jaar had hij er een vrouwtjes baas bij en twee vrienden voor het leven… Youri en Cassie… Ik weet nog in het begin als ik naar Hanneke reed, bij Wierden ging hij overeind zitten in de kofferbak van mijn oude Ford Sierra.. de neus omhoog , hij rook het en wist waarschijnlijk al wat ik niet wist, we komen in de buurt van mijn nieuwe huis….
Het eerste wat hij deed was rondjes rond het huis rennen, wat een tuin, dacht hij, wat een lol, Wat een hondengeluk… en dat was het ook…. Hoewel het in het begin nog niet helemaal boterde met Youri, twee reuen en een dame geeft natuurlijk wat rivaliteit…. maar met de jaren die verstreken… ( en wat gingen ze snel ) werden alle plooien glad gestreken…
En zo kabbelde het leven voort, rustig, de seizoenen verstrijkend, de vakantie ’s de uitjes, de dagjes strand en de weekjes Waddeneilanden…. Heerlijk was het weer op het strand te zijn…. De wolken het zand, de golven…. En altijd wis je de weg… al was je er vijf jaar niet meer geweest Boy wist waar hij heen moest….
En toen kwam de dag dat Cassie ging, en Youri werd ouder en ouder, maar onze Boy bleef sterk en in de bloei van zijn leven maakte we lange wandelingen door de bossen.
Sophie kwam en Youri ging….. en toen was Boy de oudste, en nu na dertien jaar kijk ik terug…. En denk aan de tijd dat je met boomstammen sjouwde… je aan touwen in bomen hing in nijd dat het niet los wilde komen… je een robbertje vechten niet uit de weg ging…. En tennisballen van – tig jaar oud opgroef twee meter diep …. Maar als een echte OES je altijd nabij was, dichtbij was…. in mijn hart was, en dat zal je altijd blijven… Boy.
Je moest gaan, je kon niet meer… Hoe graag wilde je blijven, hoe graag wilde ik dat je bleef……. Er is een leegte in huis… Maar voor jou is het beter… je bent bij je vrienden… Ons hart is vol met herinneringen…. aan die good old Boy….
Tussen alle hartverwarmende berichtjes op Facebook en Hyves ( dank jullie daarvoor ) zag ik een zin die me aansprak en ik hier wil aanhalen….
DE ALLERBESTE PLAATS OM EEN LIEVE TROUWE HOND TE BEGRAVEN, IS IN HET HART VAN ZIJN BAAS.
En daarmee wil ik sluiten…. Dag vriend, Dag trouwe vriend….. Dag lieve trouwe vriend…..
