Als in eens je hond verdwenen is…

Joke van den Broek verloor haar Bobtail Lola en heeft haar tot nu toe niet meer teruggevonden. Nu drie jaar later vertelt Joke over deze afschuwelijke periode…En deelt met ons haar ervaringen die zij heeft opgedaan in haar zoektocht wat resulteert in een aantal zeer nuttige tips!

Lola, een lieve meid, beetje schuw, verlegen en bang. Je was verwaarloost, zo heb ik je gekregen. Na een tijdje kreeg je weer zin in het leven, met de andere honden Popke en Orsie. Eén familie, samen weer plezier voor je verdere leven lang. Maar tijdens een boswandeling op die 16 augustus 2010, een warme benauwde dag door bliksem en een keiharde donderslag, spatte al dat geluk uiteen. De schrik sloeg toe toen jij uit ons leven verdween.

Veel en ver ben ik gegaan. Van radio, Tv en krant heb ik je gezocht door het hele land. Met hulp van goede vrienden, dierentolken, kabelkrant en Jelly Huiterma die mij vaak heeft bijgestaan. In mijn zoektocht steeds verder hier vandaan.
Ook Popke en Orsie, die steeds voor jou moesten zorgen hebben veel verdriet gehad, onrustig, zoeken en draaien waar blijft Lola, onze schat.

Al zoekende, op mijn toen nog zeer trage PC. zag ik een topic staan “dolende hond Bobtail kort staartje”. Kijken, bellen en naar België gegaan. Ter vergeefs, maar na twijfel toch besloten haar bij ons een plaats te bieden en haar in mijn hart gesloten. Jeetje!!! dat heb ik geweten, alles slopen, rondjes draaien en onmin met Popke en Orsie. Na een aantal dagen met meer speelgoed, deuren open en aandacht is het met Showbie beter gegaan. Ondertussen haar achtergrond na geplozen. Bleek jaren min of meer buiten in een bench te hebben gezeten. Nog eenmaal een worp, het is maar een hond, die kan je daarna rustig vergeten.

Showbie

Nu nog steeds een beetje bang voor de kam en paniek, in de regen al is het maar even. Maar ze wordt nu een vrolijke hond, genietend van het vrolijke leven. Ze komt uit een goed nest (Snowboot Bears) en heeft zeker in het begin ook wat liefde mee gekregen. De naam…. Showbie… haha dat heb ik onderbewust goed gedaan, dat ik haar nu moest vinden, hier zover vandaan.

Maar Lola…. De hoop dat ik haar na drie jaar nog zal vinden… is niet meer. Wel heb ik veel goede behulpzame mensen, tussen een paar slechteriken mogen vinden, dat deed even zeer.. Maar de goede bedoelingen hadden gelukkig toch de overhand. Ik dank voor de hulp uit het hele land.

Soms…. als ik ergens sta of zit, voel ik ineens zo’n warme plek tegen mijn been, ik kijk achterom, om mij heen. Ik verwacht één van mijn honden maar zie er geen. Misschien is het mijn Lola, waar ze dan ook is. Misschien komt ze even mij haar warmte geven, omdat ze weet, dat ik haar zo mis.