Baas gevonden voor Merlin en Luna, want anders….
Begin februari werd er een foto op Facebook verspreid met daarop twee Bobtails afgebeeld, broer en zus Merlin en Luna. Het bericht daarbij was koud en hard.
Ze zijn altijd samen geweest. Ze hebben altijd een baasje gehad. Een thuis en een oord waar ze veilig waren. Maar nu, nu zijn de tijden veranderd. Zo makkelijk is het voor die baasjes van hen en nu moeten ze weg, de straat op. Ze zijn 8 jaar oud. Hier zijn ze dan, MERLIN en LUNA. Ze zijn nog niet bij ons binnen. We krijgen van de baasjes een paar weken tijd en dan mogen wij kiezen, of binnen nemen bij ons ofwel …. ja mensen, het eindstation.
Het is ongelooflijk maar waar. We hebben alles geprobeerd om hun baasjes tot andere gedachten te brengen maar zonder resultaat. Hun besluit staat vast. Beide honden gaan de deur uit. Hoe kan je het doen? Ik weet het niet zal dit nooit begrijpen, maar een ding staat vast, deze twee lieverds staan voor een drastische verandering in hun leven.
Luna in de Spaanse opvang.
De kracht van Facebook
De foto werd gedeeld door heel OES-liefhebbend Nederland…misschien wel Europa en al snel werd duidelijk dat er mensen bereid waren om voor de honden te gaan. Daarna werd het even stil, maar 2 weken na de oproep namen de potentiële eigenaren contact met ons op. De organisatie die de verhuizing naar Nederland allemaal ging regelen was Animal Care. Zij wisten te melden dat beide honden aangekomen waren in de Spaanse opvang. Vanaf nu kon het proces gestart worden om ze naar Nederland over te brengen. Het zou nog zeker 3 weken duren voordat ze echt afscheid zouden nemen van de Spaanse zon om hun entree te doen in ons besneeuwde landschap.
Het was zover
En toen was eindelijk die dag aangebroken. Op zaterdag 11 maart kregen de baasjes een telefoontje vanuit Spanje of ze toevallig die woensdag tijd hadden om de hondjes in België van vliegveld Zaventem op te halen. Als ze op Schiphol zouden moeten vliegen kon het nog wel een maand duren. Didi verteld: “We hadden al gehoord dat het tweetal erg verdrietig was, dus we wilde ze zo snel mogelijk bij ons hebben.” Woensdag 13 maart ging ze samen met haar vader vroeg in de ochtend op pad naar Brussel, de vlucht zou 12.15 landen. Vanwege de verkeerschaos door de enorme sneeuwval van de dag ervoor wilden ze geen risico lopen, dus op tijd de weg op.
Wachten
Om 11.00 uur parkeerden ze de auto op de aangegeven plaats en kon het wachten op de honden beginnen. Didi gaat verder met haar verhaal, de vrijwilligerster van A.C.E. was al aanwezig en legde ons alles keurig uit. De honden zouden in hun flightcases door de schuifdeuren komen en we zouden snel naar beneden lopen om nieuwsgierige blikken van reizigers tegen te gaan, zodat de honden niet nog meer stress zouden ervaren. Tijdens het wachten kon mijn vader niet meer stil zitten van de zenuwen. Ik kreeg zelf toch ook ineens wel angst. Wat zouden we aantreffen, angstige honden misschien? Wat zou het verleden met ze gedaan hebben, zouden ze erg getekend zijn van het asiel? Gelukkig ging de tijd erg snel want ze stonden daar niet alleen. Naast de 2 Bobtails kwamen er nog 3 honden aan en het kletsen met de andere potentiële baasjes maakte het wachten aangenaam.
Wat een opluchting!
13.15 kwamen de 4 kisten door de schuifdeuren, wat een opluchting, ze zijn er. Snel naar beneden. Luna en Merlin werden het eerst uitgepakt. Ze oogden erg beduusd en duf van de reis. Toen ze eenmaal door hadden dat ze uit de kist mochten, zat er aardig wat pit in. Riemen om en rondje achter de honden aan hollen, want wat waren ze uitgelaten en blij. Gelijk de behoeftes doen en overal aan snuffelen. Het water en de droge hondenkoekjes gingen erin als zoete koek. En wat waren ze gelijk al lief. De staartjes gingen heen en weer, kop omhoog en rond dartelen. Na even bijgekomen te zijn gingen we richting de auto. Die was ze niet vreemd, ze sprongen er gelijk in en gingen rustig liggen. Het mannetje met zijn rug naar ons toe, maar het vrouwtje kwam steeds een aai over haar bol halen. Omdat ze zo rustig lagen en geen kick hebben gegeven besloten we aan een stuk door te rijden. Hoe eerder we thuis zouden zijn hoe beter.
Eindelijk thuis
Het eerste uur thuis hebben we ze enorm geknuffeld en bemoedigend toegesproken, ze zullen er niks van hebben bestaan, maar ze konden duidelijk de goede intentie oppikken. Wat een schatten. Het vrouwtje gelijk al super speels, het mannetje is net een paardje, zoals hij loopt. Na een dik uur knuffelen, waren ze uitgeput en gingen ze rustig liggen. Al snel moesten ze kennismaken met nog 2 familieleden, mijn moeder en mijn vriend. Ze zijn erg gek op mensen en kunnen met iedereen overweg.
Tijdens het eten kwamen we er achter dat Merlin toch wel aardig baknijd heeft. Ook als hij gefocust is op ons eten, is het even een gevecht om hem op zijn plek te krijgen. Maar hij is dan ook erg mager, daar wijten we het nu maar even aan. Luna is iets wat wantrouwend. Als je haar roept vertrouwt ze het niet gelijk en wacht ze eerst af. Volgens mij is ze bang om weer opgesloten te worden. Ondanks deze 2 kleine puntjes zijn het prachtige, open, flexibele honden.
Ze zijn zo ontzettend lief. Ze rennen de hele dag achter ons aan. Mijn vader is nu na 2 dagen al echt hun baas en dat is helemaal goed, want zo was het ook bedoeld. Hij geniet van zijn nieuwe tijdsbesteding en de honden genieten van hem. We gaan er helemaal vanuit dat met de juiste liefde, aandacht en een portie geduld ook de 2 kleine puntjes helemaal goed komen. Laat ze maar eerst lekker tot rust komen en ronddartelen.
Het sneeuwde hier net, Luna wilde maar steeds naar buiten om er naar te kijken en er in rond te rennen. Jammer dat het niet meer blijft liggen de sneeuw, want volgens mij kennen ze het niet….
