Pepper, afscheid van mijn meest trouwe metgezel
Op 19 oktober van dit jaar, hebben wij afscheid moeten nemen van onze lieve vriendin Pepper. Ze kwam bij mij in 2002 uit een overplaatsing. Na flink een her-opvoeding, werd ze mijn meest trouwe metgezel.
19 oktober 2012
Pepper is niet ziek geweest, ze is gestorven door ouderdom. We missen haar enorm. Nog voordat ik mijn jas aan had voor ons ochtendwandelingetje, zakte ze compleet door haar poten. Eén blik in haar ogen was voldoende om te weten dat ze er klaar mee was. Ik heb de dierenarts gebeld en we konden direct komen, daar hebben we haar in alle rust in laten slapen.
We hebben het aanzien komen, toevallig hadden we het er de avond ervoor nog over, hoe lang ze nog zou leven? Ze werd slechter en slechter. Ze deed haar plas bij de boom in de voortuin en draaide dan direct weer om. Meer hoefde ze volgens haarzelf niet. Afgelopen zondag stond ze vol verbazing naar wat schapen te staren, met een gezichtsuitdrukking van “wat zijn jullie nou eigenlijk?” Terwijl ze niets liever deed dan ze van de ene weide naar de andere weide brengen en dan ook liefst weer terug.
Pepper vond alles prima
Pepper ging overal mee naar toe en iedereen was gek op haar. Zelfs mensen die beweerden bang te zijn voor honden, smolten voor Pepper. Wat ik ook voor haar bedacht, Pepper vond het allemaal prima. Dogwalktrails, kanoën, flyball, frisbee, Pepper vond het allemaal geweldig. Een balletje halen uit het water? Prima. Lange afstandswandelingen ? Ook goed. Hardlopen? Pepper ging mee! Naar het strand, naar het bos, op vakantie, naar de manege; Pepper ging over al mee naar toe. In de tijd dat ik Lion reed, lag ze in het midden van de rijbaan te slapen. Ze ging er gewoon van uit dat ik met Lion wel om haar heen koerste.
Het schapendrijven was helemaal haar ding. Meer dan eens heeft ze geholpen met het uitsplitsen van diverse kuddes. Ze kon met zo’n enorme snelheid om mij en de schapen afkomen, dat ik echt tussen haar en de schapen ben gesprongen. Waarna ze me aankeek met zo’n blik van ‘mens, je denkt toch serieus niet dat ik dwars door de kudde heen ga?’ en spontaan vaart minderde, om keurig op 17.30 uur achter de schapen uit te komen. We hadden onze eigen manier van werken en hebben menig Border Collie eigenaar sip naar de neus laten kijken.
(Harten)dief
Pepper was ook een eerste klas dief, eten op tafel laten staan was absoluut ‘not done’. De visite uitzwaaien met nog een schaaltje chips op tafel, No way De deur open doen terwijl ik zat te eten? Bord leeg. Sneetje brood ontdooien op het aanrecht? Foetsie
Ik vergeet nooit meer de verbouwereerde opmerking van mijn vader aan de ontbijttafel “heb je voor mij geen ontbijtkoek afgesneden?” Waarop mam en ik samen onder tafel doken. Pepper trok haar “What’s up” gezicht, maar had de kruimels in haar baard.
Spot
In 2010 besloten wij er een pup naast te zetten. Omdat ik graag een hond wilde waar ik heel actief mee kon werken, werd dat een Australian Shepherd: Spot, een teefje. Dit was het enige moment waarop Pepper dacht dat ik mijn verstand verloren was. Ze heeft haar twee weken lang genegeerd. Ze ging gewoon op haar staan. Wilde ze gaan liggen en Spot lag er al, dan had Spot echt vette pech. Pepper ging gewoon liggen. Na twee weken gaf ze Spot een correctie die er niet om loog. Ik belde in stress een hondentrainster op “HELP!!” Vervolgens is ze de beste stiefmoeder geworden die Spot zich kon wensen.
Pepper is 11,5 jaar oud geworden. Het is een goede keus geweest, ze was op. We zijn er erg verdrietig van, maar het is genoeg geweest, het was goed. Ze had een leven met een gouden randje!
Sandra, Ype en Spot
