Het leven van een Bobtail met een Heupdysplasie
Een heupdysplasie of ook wel kortweg HD is een aandoening van de heupen. Honden die in Nederland voor de fok worden gebruikt, worden gecontrolleerd op deze aandoening. Toch komt het nog voor dat er een hond wordt geboren met een HD. Tegenwoordig zijn er oplossingen om deze honden op jonge leeftijd te kunnen helpen. Maar jaren geleden was de medische wereld nog niet zo ver. Arielle Hamelink vertelt haar verhaal over hoe zij en haar man 14 jaar lang hebben gezorgd voor een Old English Sheepdog met een HD.
We werden al gewaarschuwd dat ze niet ver kon wandelen al vanaf het moment dat Bo bij ons gekomen is. Toen was ze 7 weken. Wanneer Bo thuis kwam van een korte wandeling plofte ze neer en kwam de eerste uren niet meer overeind. Bij het overeind komen klaagde ze wel niet. Mijn man vond dat al raar. Ikzelf gaf daar geen aandacht aan omdat ik dacht dat zij een beetje lui was. Toen ze 5 maanden was hebben we dat gezegd aan onze toenmalige dierenarts maar die gaf daar geen antwoord op.
De diagnose: heupdysplasie
Op de leeftijd van 1 jaar was het wandelen nog altijd niet goed. We zijn toen naar een andere dierenarts gegaan die gespecialiseerd was in orthopedie en reeds veel ervaring had in operaties aan heupen en ellebogen etc. Die sprak direkt over heup dysplasie. Er werden RX van de heupen genomen en het vermoeden werd bevestigd. Heupdysplasie aan beide heupen. De ene erger dan de andere. Omdat ze 1 jaar was, was er van een simpele ingreep geen sprake meer. De dierenarts zei ons dat alles simpelder geweest zou zijn als ze onder de 6 maand was geweest. Met een kleine ingreep zouden die heupen terug in de kom gewerkt worden. Nu kon dat niet meer. Hij sprak van een kunstheup of een andere oplossing: de kop van het heupbeen eraf. Vooral voor die ene heup die er erg aan toe was.
Operatie?
We vonden dat wel heel drastisch en hebben dit niet direkt laten doen. Doordat die slechtste heup niet goed in de kom zat, kreeg ze ontstekingen. Met medicatie tegen ontstekingen was ze een beetje gered. Je voelde wel dat de spieren in de achterste billen niet goed ontwikkeld waren. Zij gebruikte vooral haar voorste poten. Achterpoten zagen eruit als konijnen poten en haar voorpoten waren zeer ontwikkeld. Toch hebben we haar op leeftijd van 2 jaar laten opereren aan de slechtste heup. Een nieuwe kunstheup kan door het lichaam afgestoten worden. De dierenarts kon mij daar geen garantie op geven dat alles vlekkeloos zou verlopen. Daarom kozen we ervoor om de heupkop er af te halen. Na overleg was dit onze beslissing, niet die van de dierenarts.
Wij zijn 3 weken na de operatie met haar naar de hydrotherapie (20 zwembeurten onder begeleiding) gegaan om haar spieren in de achterste billen weer een beetje op gang te trekken. Wat na die 20 beurten toch beter was. De andere heup verslechterde ook maar die hebben wie niet laten opereren. Inmiddels was ze al 7 jaar.
Leven met een HD
Ze heeft zeker 3/4 van haar leeftijd Rimadyl ingenomen. Daar heeft ze niets van ondervonden aan maag en dergelijke. Wat voor de dierenarts verwonderlijk was. We hebben het zonder die medicatie geprobeerd maar dat ging niet. Ondanks haar HD is toch 14 jaar geworden. We hebben al die jaren ons leven ingericht naar haar kunnen. De reizen werden aangepast naar haar mogelijkheden, die zeer gering waren. Vooral de laatste drie jaar ging het trappen lopen niet meer. Omdat wij boven wonen werd ze altijd naar boven én naar beneden gedragen. De jaren ervoor kon ze de trap op met de voorste poten en wij draagden de achterste poten. Zoals een kruiwagen.
De dierenarts zei altijd dat ze zo lang geleefd heeft door de zeer goede zorgen die wij haar gaven. Mijn man heeft haar veel gedragen (wat ze heel gewillig liet doen) want in een bolderkar wou ze niet zitten. Dragen was de enige optie of haar thuis laten maar dat deden we niet. Om op te staan hielpen we haar mee. Op stenen vloeren of parket ging dat al jaren niet meer. Op tapijt zette ze haar nagels en strompelde zo recht. Ze zat graag in de auto en vond het niet erg er in te blijven. Wat voor ons ook gemakkelijk was op reis. Natuurlijk altijd in de gaten houden dat de auto niet in de zon stond.
Ze is ons altijd zeer dankbaar geweest. Het was een OES uit de duizenden. Wij hebben haar altijd genomen zoals ze was en nooit gezeurd. Zij en mijn man waren 2 handen op een buik zoals ze zeggen. Ze begrepen elkaar zonder woorden. Het viel buitenstaanders zelfs op. Waar wij waren was zij ook tot de laatste dag toen ze niet meer kon. Ze was op, lag uren lang op dezelfde plaats en wij vonden dat het voor haar genoeg was geweest. We hebben haar laten inslapen met pijn in ons hart. Voor ons zal ze altijd een schat van een OES zijn.
Ik kan nog zoveel vertellen over haar. Het enige wat ik nu weet is dat er zoveel jaar geleden niet veel te lezen was over dit onderwerp. Hadden we bepaalde dingen geweten of over dit onderwerp gelezen dan was het misschien anders gelopen in de positieve zin voor onze Bobtail.
