Lisa, ons kadootje

Vandaag, 4 april, aan het einde van de middag werd ze geboren, exact een jaar geleden. Uit een nest van 4 teefjes en 4 reutjes, 5 dagen te vroeg op deze wereld. Ze konden niet langer meer wachten, waren te nieuwsgierig en wilde de wereld ontdekken. 190 gram woog ze maar. Bij het zien van de eerste foto wisten we het al…dat teefje met het volkomen binnen de lijnen ingekleurde zwarte oor en de bruine ogen…zij werd Lisa.

Wij noemen Lisa altijd ons geschenk, ons kleine kadootje. Het had niet veel gescheeld of ze had heel ergens anders gewoond. Maar zoals het lot bepaalde, hoorde ze toch echt bij ons. Altijd al droomden we over twee honden. In de jaren 70 zag ik voor het eerst een Old English Sheepdog. Ik was gelijk verliefd en was er van overtuigd dat als ik ooit een hond zou nemen, het dit ras zou worden. In de jaren 80 toen onze dochter inmiddels 4 was en we gingen verhuizen naar een groter huis, besloten we op zoek te gaan naar een goeie fokker. De Bobtails waren op dat moment erg populair en je zag ze veel. In Zaandam was er niet ver van ons huis een fokker en na een eerste kennismaking besloten we ons op de wachtlijst te zetten voor een pup. De teef bleek echter al een aantal keer herplaatst te zijn en wat gedragsafwijkingen te hebben. Hierdoor besloten we er toch van af te zien.

Blue Pride Nike

Niet veel later kwamen we via de toenmalige Bobtail-lijn terecht bij de kennel Blue Pride in Odijk. Daar kregen we onze eerste Nike toegewezen. Een vrolijke hond met 2 zwarte oren en een hart van goud.

Nike was een prachtige stabiele hond tot een jaar of 8. Tijdens een vakantie is vermoedelijk iemand op het dak geweest om daar een bal vanaf te halen. Sinds die tijd was ze doodsbang voor vuurwerk. We besloten om geen kerstboom meer op te zetten, omdat dit voor haar genoeg was om te weten dat de ellendige tijd er weer aan kwam. Uiteindelijk heeft ze waarschijnlijk een kleine tiara gehad en heeft ze haar laatste 2 jaar blind en doof doorgebracht. Maar ze genoot nog steeds van het leven en na bijna 14 jaar moesten we wegens ouderdom afscheid van haar nemen.

Shaggy Bears Nike

Nog geen 48 uur later reden we richting Drente om daar naar een nest pups te kijken bij de kennel Shaggybears. Ik was gelijk verliefd op het teefje met de zwarte oren. Nadat we haar mee naar huis hadden genomen bleek ze erg angstig te zijn voor ongeveer alles. We hadden haar weer Nike genoemd, maar behalve de naam en de zwarte oren, leek ze in niets op onze Blue Pride. Vooral vuilniswagens waren een ware reden tot paniek voor haar. Nike was niet blij op straat. De wandelingen waren altijd hetzelfde. Wanneer je een blok verder wilde lopen, ging ze zitten voor de straat waar we normaal ingingen. Hoe angstig ze buiten was, hoe blij ze binnen was. Visite herinnerde deze hond maar al te goed. Ze werden hartelijk verwelkomd en nog blijder uitgelaten. Ze bleef je net zo lang lastig vallen tot je weer naar huis ging. Nike was een hele bijzondere hond en elk jaar dat ze ouder werd, realiseerde ik me dat de tijd zou gaan komen om haar te laten gaan. Tijdens het borstelen, sprak ik lieve woordjes in haar oor en dat ik haar nog niet kon missen. Toch kwam dit moment heel plots, ondanks dat ze al de leeftijd van 11 jaar had gepasseerd. Een week voordat we op vakantie gingen, besloten we toch nog even langs de dierenarts te gaan voor die steeds groter wordende bult in haar nek. Dit bleek te zijn waarvoor we al vreesden: kanker aan de lymfeklieren. Ze kreeg Prednison en de assistente keek in haar ogen en merkte op wat een vuur hierin zat. Het vuur was een week later gedoofd, want op 13 juni 2008 ging ze naar de rainbow bridge.

Rhea

Nike liet een enorm gat achter. Ik had eigenlijk geen behoefte om weer zo snel een andere hond te nemen. Het verdriet was te groot, maar mijn dochter en man konden niet tegen de leegte in het huis. Er was slechts 1 nest met pups die inmiddels al 12 weken waren. We reden op een regenachtige zondag bijna 3 uur naar het uiterste puntje van Zeeland en daar sprong een hondje met een zwart oor echt letterlijk in mijn armen. Maar we zijn dol op bruine ogen en dit hondje had een blauw en bruin oog. Mijn man was gelijk verliefd op het witkopje en toen ik die in mijn armen kreeg, was ik ook verkocht. Het verdriet van Nike was aanwezig, maar het geluk met dit hondje was toch echt groter. Rhea had werkelijk een totaal ander karakter dan Nike. Ze was zo bescheiden, rustig en ingetogen. Ze had ook een enorme behoefte aan omgang met haar soortgenoten. Al snel gingen we met haar naar de recreantendag van de club waar ze zichtbaar genoot van al die OES om zich heen. Elke regiowandeling was Rhea helemaal in haar element om al haar energie te geven en dan een week lang met een burnout hiervan te herstellen.

Van 1 naar 2…

Tijdens een vakantie in maart ging de gedachte weer spelen dat we nog zo graag eens 2 honden wilden hebben. Of het er mee te maken had dat we ook heel goed contact hadden met de fokker van Rhea’s vader en die van hem opnieuw een nestje ging krijgen. Na er goed over nagedacht te hebben, belden we Rosita op dat we graag een teefje van haar wilden hebben. We wisten natuurlijk totaal niet hoeveel ze er zou krijgen dus het was nog allemaal best spannend. Rosita vond het prachtig dat we ondanks dat Rhea nog zo jong was (ze was net 12 maanden) we ervoor kozen een tweede OES erbij te nemen. Zo blij als ik was en zo overtuigd dat ik het wilde, sloeg de twijfel die nacht toe. Ik zag overal beren op de weg. De omgeving van thuis was zo anders dan hier in de vakantie. De rust van Drente is niet te vergelijken met de drukte van de stad. Ik zag mezelf met geen mogelijkheid lopen met 2 honden en besloot om bij thuiskomst Rosita direct te bellen. Die vond het jammer, maar begreep de beslissing.

Twee uur na ons telefoongesprek, begon Keesje haar bevalling en werden rap na elkaar alle pups geboren. Het zien van de foto’s deed me toch wel wat. De hele week liep ik met Rhea door de buurt en realiseerde ik mezelf dat het eigenlijk heel rustig was op straat als je de schooltijden vermeed. Het verlangen naar een tweede hond werd enorm groot en al snel kwamen we tot de beslissing dat we dan voor een nest later zouden gaan. We waren ook dol op Fairy en het zou niet langer dan 1,5 jaar duren voordat die een nestje zou krijgen. Rhea was dan ook wat ouder…Maar Rhea veranderde in die periode echt enorm. Van die drukke onhoudbare hond, werd ze heel bescheiden en rustig op straat. Tijdens een korte mailwisseling met Rosita bleek dat haar aanbod nog stond. Je weet niet wat je op dat moment hoort. Mensen die eerst een teefje wilden hebben, hadden gekozen voor een reu. Ik wist het gewoon zeker, dit was voorbestemd en ik zei deze keer zonder enige twijfel volmondig ja.

De eerste ontmoeting

Rosita woonde niet naast de deur en omdat dit eigenlijk een ongeplande actie was, konden we Lisa pas voor het eerst zien met 6 weken. Maar we kregen zo veel filmpjes en foto’s opgestuurd van dit kleine wonder dat we nog voordat we haar in levende lijve hadden gezien, al hadden uitgekozen. Als een moderne internet relatie viel ze in het echt totaal niet tegen en besloten we dat we definitief voor haar gingen. Ik heb na die beslissing nooit geen enkel moment spijt gehad van haar. Doordat we in het verleden altijd een pup hadden gekregen na het verlies van een dierbare vriendin, ging deze tijd vaak aan mij voorbij. Lisa kwam in een gelukkige tijd. Rhea leefde volledig op en het verlies van Nike had inmiddels verwerkt. Rhea vulde de grote leegte die Nike had achtergelaten niet volledig in, maar samen met Lisa lukte dit voor 200%. Lisa is een hond waar je maar 1 ding mee kan doen: ontzettend veel van houden. Zo vrolijk en ongecompliceerd, zo lief en aanhankelijk. Vanaf dag 1 ging het tussen haar en Rhea erg goed. Rhea is een enorme sul en ondanks dat het heel duidelijk is dat zij de oudste is, mag Lisa alles van haar.

Doordat Rhea de leider is van haar kleine roedel, is Lisa erg lang pup gebleven. Ze is niet waaks en vertrouwd pas mensen als Rhea die vertrouwd. Ze is een lekkere flierefluiter en geniet van haar leven. Ze is een geweldig leuke hond en elke dag als ik ’s ochtends beneden kom is het een genot om haar te zien. Rhea en Lisa zijn een echt team. Zij aan zij lopen ze in het bos en over het strand. Ik ben dan een gelukkig mens als ik ze samen zo zie lopen en realiseer me dat het 1 van de beste beslissingen is geweest van mijn leven. Een hond als Lisa is een waar geschenk…