OES zocht baas: Max en Baila uit Spanje

In de thema-serie over OES ‘ZOCHT’ BAAS starten we met het verhaal van Dymphy. Zij redde 2 Old English Sheepdogs uit Spanje en gaf ze een warm thuis in Nederland.

Ik ben Dymphy en ben in 2005 gaan samenwonen. Omdat ik gek ben op dieren (knuffelen?!) wilde ik graag een kat. Dus wij naar het asiel, een kat uitgezocht en eenmaal thuis was het een anti knuffel kat. Maar ja ik wilde een dier om voor te zorgen en te knuffelen en had er nu eentje die haar eigen weg ging. Toevallig stond de tv aan op samson.. en ja hoor, mijn gedachten gingen weer raar doen. Na lang zeuren stemde mijn vriend eindelijk in. Maar wat hield dat in een Bobtail?

OES in Spanje

Dus heb ik alle informatie opgezocht die er maar te vinden was. Ik googlede het hele internet af en wat zag ik daar: een mega OES van 3 jaar…maar wel helemaal in spanje! Ik heb met mijn dierenhart gelijk gebeld en geinformeerd. Het was een grote lieve hond maar kon niet met kinderen. Slik, in onze buurt wonen alleen maar kinderen… Ik heb het toch doorgezet en er kwam een man langs om ons huis te inspecteren en of we geen fokkers waren.

De hond heette Axel en was mishandeld. Hij moest op stenen kauwen van de honger, het arme dier. De man heeft ons goedgekeurd en Axel werd door de stichting waar hij vandaan kwam op het vliegtuig gezet. Dit kostte 195 euro incl. het vliegticket, want mensen die vanuit Spanje komen kunnen zo’n hond daarvandaan met hun mee laten vliegen. dit kost hun niets en ze hebben er ook niks mee te maken.

Eenmaal wachtend op het vliegveld van Rotterdam kwamen er twee grote boxen aan. Een mega grote en een iets kleinere. Wij waren er toch van overtuigd dat die kleinere box van ons was.Maar nee hoor.. uit de mega box kwam een joekel van een kale slungelige OES die gelijk zijn plasje deed in de hal. Hij wilde alleen maar wegrennen. De schrik zat er bij ons in, waar zijn we aan begonnen? Ik dacht, ik kan deze hond niet eens houden! We kregen zijn paspoortje mee en nog wat papieren en we konden gaan, verder niks.

Thuis

Eenmaal in de auto legde Axel zijn kop op mijn schoot en viel in diepe snurkerige slaap, en wat stonk hij zeg! Alle raampjes stonden open maar ik bleef knuffelen. Zijn naam is Max geworden, dat vonden we veel leuker. Eenmaal thuis gekomen ging hij gelijk in zijn mand liggen en de kat schrok zich kapot. Max ademde erg zwaar en daarom gingen voor een complete check naar de dierenarts. Die kon gelijk al zien dat onze Max toch wel 6 of 7 jaar oud was in plaats van de 3/4 jaar dat ons verteld was. Ook door de verwaarlozing en mishandeling is hij snel oud geworden. Voor mij was dit geen probleem en Max werd dus een echte knuffelhond! Zijn vacht groeide niet heel snel aan maar was zo dik als een schapenvacht. Drie trimsalons hebben gezegd dat ze hem niet meer aankunnen kwa vacht. Van de stichting heb ik nooit meer wat gehoord. Ik heb af en toe een mail gedaan, en kreeg er wel antwoord op maar dit was steeds hetzelfde antwoord!

Ik werkte elke dag tot één uur en was dus elke middag thuis. Maar Max hield alleen maar van slapen en eten, en natuurlijk knuffelen. Dus wandelen zat er niet in. Ondanks de waarschuwing van de stichting is Max gek op alle buurtkinderen en die konden alles met hem doen!

Een jaar later…

Op een af andere manier kwam ik op een site terecht en zag nog een OES zitten. Dit was precies een jaar later! In de omschrijving stond dat het ging om een teefje, erg lief en knuffelig, blaft niet tot weinig en kan goed met kinderen omgaan. Met moeite heb ik mijn vriend overgehaald. Deze OES was al uit Spanje overgekomen en zat nu in de opvang in België. We hebben contact opgenomen wat erg moeizaam ging. Maar uiteindelijk hebben we toch een afspraak gemaakt. Op naar België met Max achterin, want de eerste ontmoeting is belangrijk! Eenmaal daar aangekomen zagen we nergens een Bobtail. In verband met de drukte zat deze alleen in een kamertje. Toen de deur werd geopend wist ik niet wat ik zag. Daar was ze, een heel klein mager (ECHT mager), kaal hondje kwam heel bang de deur uit. ik moest even slikken, moet dat een Bobtail zijn? Max vond het natuurlijk prachtig en ging er gelijk heen. Maar daar was dit teefje niet van gediend. We mochten even met haar naar buiten toe om uit te laten, en dat ging prima. Ze trok keihard aan de riem en Max deed alle moeite om haar bij te houden.

En toen kwam Baila

Onze keus was gemaakt. Dit meisje was nog erger verwaarloosd. Ze was meerdere malen geslagen en je wilt niet weten wat nog meer er mee gebeurd is. Ze zou bij ons een mooi thuis krijgen dus we hebben de mevrouw betaald. Het paspoort zouden ze nog opsturen? Eenmaal in de auto op weg naar huis kregen de Max en Baila af en toe ruzie. Maar wat wil je, allebei vreemd voor elkaar en in een kleine ruimte. Thuis aangekomen liep ze met staart naar beneden en kop omlaag gelijk naar de mand. Baila paste wel 3x in die mand zo klein en dun was ze. Dus hebben we ze even met rust gelaten.

Al snel waren er alleen nog maar ruzies tussen die twee. Max, tot bloedens toe, zagen we helemaal weg kwijnen. Dus hebben we die stichting gebeld maar kregen niemand te pakken. Na lang proberen kwam ze aan de lijn en zei dat we het nog moesten volhouden, desnoods apart laten leven. Na een tijdje ging het toch goed! tuurlijk hebben ze af en toe nog een kleine ruzie, vooral als het om eten gaat. Baila is ook totaal niet de hond zoals ze beschreven stond. Ze was lief.. voor mij! Ze blafte de hele dag door, kon absoluut niet met kinderen overweg en heeft ontzettende verlatingsangst. Ze grijpt alle andere soorten honden die ze tegen komt, wat mij al aardig wat rekeningen heeft gekost. En heeft elke week haar rug kapot van de allergie dachten wij. Een jaar later zijn we er achter gekomen dat ze geen allergie heeft, maar dat dit komt door de verlatingangst. Maar goed, je houdt van je honden dus weg doen…no way! Baila heeft gewoon wat aanwijzingen nodig en heel veel liefde! Van de stichting heb ik nooit meer wat gehoord, maar ik weet wel dat er heel veel problemen zijn met deze stichting en daar wil ik me niet mee bezig houden. Het paspoortje hebben we ook nooit gekregen.

Max en Baila zijn op moment hartstikke gelukkig! Max houdt nog steeds van eten, wat tot overgewicht heeft gezorgt. Met uitlaten hoeft hij niet aan de riem maar komt altijd terug uit de bosjes met eten. Baila daarentegen zal nooit los kunnen lopen en wil dat ook niet, want dan blijft ze staan met bange ogen. Ze is een zeer moeilijke eter. De vacht van Baila ziet er mooi uit maar is zo ontzettend dun, dat het na het wassen al gelijk droog is. Op zich wel makkelijk omdat ik aan Max en zijn vacht mijn handen vol heb. Het zijn 2 mega schatten die niet meer zonder elkaar kunnen!

Tekst: Dymphy, onder redactie van Elles de Boorder