Oes zocht baas: Shaggy werd Bandit

Het begon met Dusty

Onze allereerste Oes kwam in ons leven in 1979. Wij hadden op dat moment al een SchapendOES teefje (Reewijks Doortje Dartel). Wij kwamen volledig onverwacht met haar in contact. De bewaker van het bedrijf waar mijn vrouw toen werkte, meldde dat er een hond zoals wij hadden op het terrein liep, maar dat ze hem niet durfden pakken. Iemand die een SchapendOES niet durfde pakken, dat intrigeerde mijn vrouw. Omdat de hond onvindbaar was op het grote fabrieksterrein, belde zij de politie omdat zij zelf dacht “als ik mijn hond kwijt zou zijn, dan belde ik de politie”. Wat bleek, de hond was net daarvoor door een voorbijganger binnen gebracht. De agent, die mijn vrouw sprak, vertelde dat de hond was overgebracht naar de dierenambulance, maar dat er ook proces verbaal was opgemaakt, omdat de hond duidelijk aantoonbaar mishandeld was. Natuurlijk moest mijn vrouw gaan kijken bij de dierenambulance en sleepte mij mee. Wat troffen wij aan? Een volkomen verwaarloosde en van ellende zidderende Oes. Op de vraag wat er met haar (het bleek een teefje) ging gebeuren, meldde de medewerker van de ambulancedienst dat zij naar een asiel zou worden overgeplaatst en dat als er binnen afzienbare tijd geen eigenaar zich zou melden, dan ………………

Dumbo en Dusty: onafscheidelijk.

Slik, dat konden wij niet laten gebeuren. Wij hebben gevraagd of we haar tot de eigenaar op zou komen dagen, mee naar huis mochten nemen. Dat mocht, maar wel onder de voorwaarde dat als die eigenaar kwam, wij haar weer af moesten staan. Het duurde weken voordat wij iets hoorden. Al die tijd leefden we in de hoop dat we haar mochten houden. We zijn langs de dierenarts gegaan, we hebben haar laten scheren omdat ze volkomen vervuild was en…. we waren verliefd! In die weken hebben we haar met veel geduld en liefde zover gekregen dat ze liggend ging slapen en dat ze niet meer de keuken indook als je je arm uitstak om een kopje van de tafel te pakken. Enfin, uiteindelijk deed de eigenaar afstand en wij hebben 8 jaar lang een geweldige vriendin aan haar gehad, die met onze kinderen opgroeide en lief en leed met ons deelde. Die Oes, Dusty, was ruim 2 jaar toen we haar kregen en is overleden in 1987. In 1991 overleed haar maatje Dumbo, de SchapendOES, waar zij al die jaren als dikke vriendinnen mee door het leven is gegaan. Je weet niet wat een streken die twee samen hebben uitgehaald!

DJ

Al die jaren wilden wij geen vervanging van deze geweldige Oes, maar in 1994 konden we geen weerstand meer bieden aan een advertentie in de Telegraaf: “gezocht goed tehuis voor een Bobtail”. Omdat wij ervaren hadden wat een voldoening en liefde je krijgt van een tweedehandsje, besloten wij niet voor een pup, maar om weer voor een herplaatser te gaan. We reden daarvoor naar Zuid-Limburg. Ook hier troffen we een sociaal geval aan. Leuk als pup, maar toen de kinderen kwamen, moest hij de gang in, want hij denderde over ze heen. Een gang van een paar m2! Onderweg naar huis ontdekten wij dat wij niet één, maar honderden dieren hadden gekocht. De hond krioelde van de vlooien! Uit zijn vacht waren stukken geknipt, die er niet zo mooi meer uitzagen en volgens de eigenaar was hij wagenziek. In al die jaren dat wij hem mochten hebben, hebben we daar niets van gemerkt. Hij vond autorijden heerlijk! We hebben het eerste jaar wel een traject hem moeten doorlopen om hem te leren wie eigenlijk de baas was en na een flinke confrontatie, waarbij het ging om de meest dominante van ons twee, was het voor altijd duidelijk. DJ had kennelijk wel begrepen dat het point of no return bereikt was en had eieren voor zijn geld gekozen. Een beter maatje kon je niet meer treffen! DJ was 3 ½ jaar oud toen we hem kregen en wij hebben hem met veel pijn in ons hart in 2001 moeten laten inslapen. Dit gaf natuurlijk het nodige verdriet, niet alleen bij ons maar ook bij onze beide zoons.

En toen kwam Shaggy

Na een tijdje ‘hondloos’ geweest te zijn begon het toch weer te kriebelen, je mist iets. Het was inmiddels begin november 2002 toen mijn echtgenote Herma via de OES-site er achter kwam dat er wegens omstandigheden een nieuw baasje voor een jonge OES gezocht werd. We waren er inmiddels wel achter dat een pup zichzelf verkoopt, maar dat een tweedehandsje heel wat moeite heeft om zijn of haar waarde te etaleren. Mijn vrouw nam contact op en we kregen het telefoonnummer van Rosita Guérand die de fokker van de OES was. Het betrof een reu (Shaggy) van precies 1 jaar oud. Zijn volledige naam is Brwyn’s: Own Snowtime Bear, geboren op 9 november 2001. Via Rosita, die bemiddelde, namen wijzelf kontact op met de eigenaars, en er werd een afspraak gemaakt om te gaan kijken. Het was een hele rit want ze woonden in Zeeland, en wij in Almere. Die dag zal ik niet snel vergeten, wat we aantroffen was een schat van een OES: lomp, lief en groot!! Vriendelijke mensen die door omstandigheden niet meer de zorg en aandacht aan Shaggy konden geven waar hij recht op had.

De kennismaking

Na de eerste kennismaking wilde ik weten hoe hij zich buiten zou gedragen. De baasjes vonden dit geen probleem en Herma en ik namen hem aan de riem mee. De halsband omdoen was nog een hele toer, want die bleek veel te klein en ging met heel veel moeite over zijn kop. We kregen daardoor de indruk dat hij de laatste tijd niet echt buiten geweest was. Eenmaal buiten was het een groot ongeleid projectiel die niet luisterde en op alles om hem heen reageerde. Als er iets (auto, fietser of wat dan ook) te dichtbij kwam wilde hij er meteen op af springen. We schrokken toch wel een beetje van zijn gedrag en zijn uiterlijk, want hij zat volledig in de klit en hebben samen een tijdje op een muurtje gezeten en ons afgevraagd “moeten we hieraan beginnen?” We begrepen dat we sowieso een “opvoedcursus” met deze OES moesten volgen als we hem zouden overnemen. Weer terug bij de eigenaars zeiden we er serieus over na te willen denken, wat zij heel begrijpelijk vonden. Ze hadden beiden ook zichbaar moeite met het idee om eerdaags afscheid van hem te moeten nemen. Ze hielden duidelijk van deze OES, alleen op de verkeerde manier. Het had er denk ik ook mee te maken dat het huisje eigenlijk te klein was voor dit formaat (44 kg!) hond. Daar kwam nog bij dat hij geterroriseerd werd door een viertal katten. Hij haat ze nog steeds!

De eigenaars waren stapelgek met Shaggy, dat zag je meteen, alleen hadden wij wat vraagtekens over zijn opvoeding en het voedselpatroon, omdat hij het zelfde eten kreeg als baas en bazin, en in het weekeind werd meneer ‘verwend’ met pizza of biefstuk en patat. Later hebben wij onze ervaringen van die dag met Shaggy gedeeld met Rosita en zij schrok wel een beetje toen we vertelden hoe Shaggy eruitzag en reageerde. Nog diezelfde dag is zij hem gaan halen en zegde ze ons meteen alle steun en medewerking toe. Ze zou zijn vacht in orde brengen, nagaan of hij in gedrag nog bij te sturen was én als het niet zou gaan, mochten we hem bij haar terug brengen. Eigenlijk trok dit ons over de streep, want het was verder een lieve en enthousiaste hond. We gingen deze OES een tweede kans geven

Shaggy gaat mee naar huis

Ook zal ik niet snel die novemberavond vergeten in Bilthoven. Daar gingen we Shaggy ophalen. Rosita moest toch voor een vergadering in Hotel “De Biltsche hoek” zijn. Omdat zij ook in Zeeland woont en om ons een lange rit te besparen had zij aangeboden om Shaggy mee te nemen. Almere – Bilthoven is voor ons maar een ritje van een half uur. Daar aangekomen zagen we haar in de lobby met Shaggy zitten en hebben eerst een minuut of vijf door de ruiten naar binnen gekeken. Ik zie dat moment nog voor me, wat zag hij er prachtig uit! Hij zat daar zo mooi en parmantig. Wij naar binnen en officieel kennis gemaakt met Rosita want we hadden welliswaar via de telefoon al veel met haar gesproken, maar elkaar nog niet gezien. Shaggy vond het allemaal prachtig en wij werden door hem ook hartelijk verwelkomt, voor mij was dit een goed teken. Rosita had veel werk aan hem gehad want zijn vacht was een en al klit toen ze hem ophaalde maar nu zag hij er prachtig uit. Wat een verschil met de eerste keer toen wij hem zagen! En, Rosita, was ervan overtuigd dat hem nog allerlei goede dingen aan te leren waren en dat hij sociaal genoeg was voor deze tweede kans. Bij de overdracht kregen we van alles mee: een dikke map met allerlei info, tips en adviezen, cd ‘s met foto’s en geluiden, een cd met film van de complete eerste 8 weken van zijn leven én niet te vergeten, het telefoonnummer van Rosita. En daar hebben we best wel eens gebruik van gemaakt in die eerste periode. Na het afscheid van Rosita liet hij zich gewillig meenemen door ons en ging probleemloos vanzelf in de auto. Op de terugreis naar zijn nieuwe huis werden onze oren vanaf de achterbank uitvoerig gewassen. Hij had ons al duidelijk geacepteerd als zijn nieuwe baasjes!!

Shaggy wordt Bandit

Thuis gekomen liep hij eerst erg onwennig en overal aan ruikend door het huis heen, we lieten hem maar zijn gang gaan. In de dagen hiervoor hadden we nagedacht over een andere naam, want Shaggy wordt hier al gauw verbasterd tot ‘sjekkie’ en dat klinkt niet vonden wij. Nadat er een aantal namen de revu gepasseerd waren, werden we het eens over ‘Bandit’. Hij zou onder die naam (die overigens uitstekend bij hem past!) bij ons verder door het leven gaan. Het is inmiddels eind juli 2009. Bandit is nu ruim zes en een half jaar bij ons. Meteen vanaf het begin heeft hij onze harten gestolen, het is een schat van een hond, is altijd blij als hij een van ons ziet en loopt de hele tijd met zijn staart te kwispelen. Ook al ben je maar 5 minuten weggeweest, begroet hij je alsof je van een wereldreis terug komt. In het begin heeft hij veel moeten leren, gelukkig hadden we veel steun aan de kennis en ervaring van Rosita en we hebben met hem ook een hondencursus gedaan, wat ook hard nodig was! Wat ik al eerder zei, buiten was en is het soms nog steeds een ongeleid projectiel die overal op reageert. Verkeer was hij duidelijk niet gewend en hij sprong luid blaffend op zowat alles wat bewoog af. Hij heeft dit inmiddels voor 90% afgeleerd, maar er moet geen lawaaierige brommer op hem afkomen, want dan zie je aan zijn houding dat hij er opaf wil gaan. Ik moet dan stoppen en hem laten zitten. Dan wacht hij ook netjes en gaat het goed. Overigens gaat het buiten lopen met Bandit door andere gezinsleden aanmerkelijk beter dan met mij. Ik heb het gevoel dat Bandit naar mij toe extra beschermend is. Ik kamp al jaren met een depressie die soms heel heftig is, soms nauwelijks aanwezig. Ik denk dat hij dit uitstekend aanvoelt en mij in bescherming neemt. Mijn oudste zoon laat hem altijd probleemloos loslopen, ik durf dit niet aan. Binnen is het een erg sociale hond, loopt de hele tijd achter mij aan en is altijd nieuwsgierig wat ik aan het doen ben. Als ik in de garage bezig ben, komt hij kijken, ben ik achter de pc. bezig komt hij kijken. Als ik opsta staat hij ook op, loop ik naar de keuken, hij ook. Ga ik even weg, dan piept hij het hele huis bij elkaar en rent rusteloos van de voorkamer naar de keuken en weer terug. En niet één keer, maar tientallen keren. Pas als mijn vrouw zegt ‘hij is zo weer terug’ wil de rust enigszins terugkeren, maar vertrouwen doet hij er niet op! Pas als ik binnen kom is het leed van het tijdelijke afscheid geleden.

Borstelen leek in het begin ook meer op een ‘worstelwedstrijd voor gevorderden’ . Dit was hij duidelijk niet gewend, niet dat hij lelijk deed of zo, nee hij deed alles om zo ver mogelijk bij de borstel en kam vandaan te blijven. Vooral als je aan zijn voorpoten komt! Ook dit is nu veel beter dan toen, maar echt leuk vindt hij het niet, hij laat het meer gelaten over zich heen komen in afwachting van zijn smakelijke beloning. Bandit is ook een ongelofelijke knuffelOES. Als we op de bank zitten laat hij regelmatig zijn kop op je been rusten en kan je dan minutenlang in pure adoratie aanstaren. Of hij laat zich als hij naast je zit plotseling achterover vallen waardoor hij met zijn kop op je schoot ligt. Als je hem dan gaat aaien kan hij zomaar een half uur blijven liggen in een houding waarvan je denkt ‘dit kan nooit lekker liggen’. Ook ’s avonds als Herma en ik naast elkaar op de bank zitten is altijd hetzelfde ritueel. Bandit moet en zal tussen ons in zitten! Als er geen ruimte is dan maakt hij die wel door net zo lang met zijn kont heen en weer te duwen tot er ruimte voor hem is om te gaan zitten. Het is duidelijk, Bandit heeft heel veel geleerd. Hij is veranderd van een losgeslagen puber tot een maatje die je nooit meer wilt missen. En dat hebben wij nou met al onze Oesen!

Geef een OES een tweede kans!

Dus als je dit verhaal leest, is het wel duidelijk waarom wij voor herplaatsers kiezen. De liefde die je ontvangt is groter dan de inspanning die je moet plegen om er een sociale hond van te maken! Een tweedehandsje heeft een gebruiksaanwijzing, maar als je de instructies goed leest, is er geen verschil met een pup die je zelf opvoedt. De weg is langer, maar voor ons is de voldoening groter!