Prinses Yentl The Hearts of King

Yentl is op 16 Maart 1995 geboren bij Peter de Koning in Den Helder. We zijn gaan kijken toen je net een week of 3 was, en beloofden elke week even langs te komen. Je vond het machtig de aandacht telkens, stond rechtop met je broertjes en zusjes te springen tegen de werpbak op, en ook voor je zusje kwam op het allerlaatste belangstelling van onze buurvrouw zodat je dus samen met je zusje vlakbij zou opgroeien in Uitgeest.

Het naderende afscheid

Eigenlijk zouden we je pas bij 8 weken komen ophalen, maar omdat het vrouwtje ernstig ziek werd kregen we je al met ruim 7 weken. We konden wel wat vrolijkheid gebruiken toen.
Het vrouwtje was veel weg door ziekenhuisopnames, en je miste haar enorm. Dat werd wel duidelijk toen er na enkele maanden veranderingen in de woonkamer kwamen, een bed werd binnengebracht, het vrouwtje werd voor het laatst thuisgebracht, en je sindsdien niet meer van haar zijde week. Je was nu 6 maanden, en echt een pup met pubergedrag. Vaak stond je rechtop tegen het bed om maar geaaid te worden, en toen het bed leeg werd, heb je je koppie er nog opgelegd, en toen het bed later werd opgehaald snapte je er maar niks van.
Samen hebben we het vrouwtje weggebracht, jij zat voorin, en merkte tijdens de afscheidwoorden dat we alleen achterbleven. Jij werd mijn maatje, we deden alles samen.

Jij & ik

Machtig vond je het, alle aandacht krijgen, mee naar alles, boodschappen doen, op visite, zelfs dacht ik erover je in een bench mee naar kantoor te nemen. Je kreeg echter een grote kennel met buitenhok, en dagelijks oppas van buurtkinderen die dan huiswerk maakten bij je, die je uitlieten als het baasje naar kantoor ging, maar in het weekend deden we alles alleen maar samen.

In de Winter gingen we samen met vrienden van het baasje op wintersport. Machtig vond je het, kouwe poten met enorme sneeuwklonten deerden je niet bij het wandelen. Je ging helemaal uit je dak toen je in de skilift de berg op ging. Haha ik heb nog gevraagd om een liftpas voor je, maar daar begrepen die Oostenrijkers maar niks van.

De verandering

Later dat jaar kwam het baasje een nieuw vrouwtje tegen, en moest jij het baasje delen met haar. Nou dat was wel moeilijk. Als het baasje en vrouwtje even weg moesten, gaf je daar uiting aan om op de zijde van het vrouwtje op bed te plassen. Ook heb je enig meubilair aangevreten om aandacht af te dwingen, wat we bestraften.  Je volgde het vrouwtje bij elke stap die ze deed. In het begin vond je het maar wat moeilijk, want ook het vrouwtje ging je vertellen wat mocht en wat niet. Leuk was wel dat je er een vriendinnetje bij kreeg, een Friese Stabij die Sanne heette, en een mensenmaatje die Casper heet.

Het vrouwtje en het baasje besloten dat die achtervolgingswaan en gedragingen bestreden moest worden en heeft een therapeute je gadegeslagen en na advies ging het daarna veel beter. Casper deed heel veel met je. Op de jonge hondendag ging je door hoepels heen, ravotten met andere bobtails, en werd je leventje weer stabiel en normaal.
Vele jaren zouden ook zo voortgaan, en had je veel plezier op vakantie in Kroatië. Kon heerlijk slapen op de stretcher, of onder de caravan in de koelte, als je er maar bij mocht zijn vond je het prima.

Pebbles

Omdat Sanne ouder werd, hebben we een nieuw zusje voor je gezocht, en zo kwam Pebbles in 1999. Zij is een echt kameraadje voor je. Je hebt haar geholpen in wat wel en niet mocht, en natuurlijk liet je wel duidelijk even blijken dat je de oudste rechten hebt. In 2006 je bent inmiddels ruim 10 is merkbaar dat je hard achteruit gaat. Je ogen worden glaziger, en horen we dat je op termijn blind zult worden vanwege staar, ook het gehoor gaat achteruit. Je hartje is enorm sterk, dat horen we elke keer als we bij de dierenarts langsgaan.

Demi

Eind 2007 krijg je er weer een zusje bij. Pffffffff ging het waarschijnlijk door je hoofd, wat een drukte op mijn oude dag. Je probeerde Demi nog wat bij te brengen, maar toch zocht je liever de rust op in je mand. In 2008 krijg je meerdere malen een aanval. Ook zijn we begonnen vanwege het teruglopen van de bespiering om anabolen door de dierenarts te laten toedienen. Hierdoor kun je weer makkelijker opstaan.

Je word ouder…

De aanval afgelopen zomer 2008 duurde 2 uur ruim en was enorm zwaar. ’s Nachts hebben we zelfs de dierenarts gebeld vanuit Kroatië voor een advies. Even dachten we dat je ons ging verlaten, maar de dierenarts vertelde later bij een controle dat je hartje nog steeds sterk is, en ferm door slaat.

Inmiddels volledig blind, doof denken wij, en zegt onze dierenarts, weten we nog steeds dat je polshorloge één van een uitzonderlijke kwaliteit is, want tijd is iets wat je nog steeds prima weet. Koffietijd=koekjestijd, het toetje na het avondeten=bakje uitlikken. We houden ernstig rekening met het aanstaande afscheid, maar missen kunnen we je eigenlijk nog niet…

Tekst: Max Noest