Voorouders van de OES?

Soms staat als kynoloog je hart even stil als je een interessante ontdekking doet die belangrijk is voor je ras. Mij overkwam dat bij mijn bezoek aan de laatste EURO-OES-SHOW in Italië.

Bij dit evenement is ook altijd een cultureel onderdeel en dit keer ging er een excursie naar Volta Mantova. Daar ligt een kastelencomplex dat zo groot is als een heel dorp. De oorspronkelijke bewoners hebben daar omstreeks de jaren 1200 tot 1500 geleefd. Het complex was zo groot en zodanig opgebouwd dat men voor het “gewone leven” in het geheel niet naar buiten hoefde. Alles, echt alles was daar aanwezig. We werden door een Engels sprekende gids rondgeleid door allerlei prachtige zalen met rijk beschilderde wanden en plafonds. Schilderijen die soms de gehele wand besloegen. Ik genoot niet alleen van alle interessante zaken die ik zag en die de gids vertelde maar ik speurde ook zoals gewoonlijk naar mogelijke afbeeldingen van honden.

Duke of Buccleuch

De wandschildering in Volta Mantova

Na een kwartier stond ik voor een afbeelding van een groot gezelschap tijdens een of ander festijn. Het betrof een wandschildering uit 1430. Opeens zag ik op de schildering een afbeelding van een hond die mij vanachter een paar mensenbenen aankeek. Ik hapte naar adem want die hond kende ik. Dat wil zeggen ik had vaker een afbeelding van deze hondensoort gezien. Dat was namelijk toen ik begin jaren 90 onderzoek deed voor het door mij geschreven boek over de Old English Sheepdog. Toen had ik deze hond ook meermalen voorbij zien komen. In bijna elk boek dat ik over de oes las werd beschreven dat een van de eerste afbeeldingen van ons ras te zien was op een schilderij uit 1771. Hierop stond de Duke of Buccleuch afgebeeld met zijn armen rond een hond die dan verondersteld werd de voorouder van ons ras zou zijn. Ik had toen al mijn twijfels en dat heb ik toen ook beschreven. De hond voldoet geheel niet aan het type van onze oes en ook de vacht leek er in de verste verte niet op en ook de kleur past niet.. Bovendien leefde deze Duke in een geheel ander deel van Engeland dan waar de bobtail oorspronkelijk vandaan komt. Met de ontdekking van deze afbeelding, heb ik naar mijn mening een sterke aanwijzing gevonden dat deze hond inderdaad niet tot de voorouders van ons ras behoort. Ik moet dit fotograferen was de gedachte die door mijn hoofd schoot en ik pakte direct mijn camera en drukte af.

“Non capito, forreigner!”

De flits was natuurlijk voor niemand te missen. Ik had natuurlijk kunnen weten dat daarbinnen niet mocht worden gefotografeerd en dat merkte ik dan ook wel want ik werd direct omringd door een paar suppoosten van dit museum. Zij begonnen druk gebarend heftig tegen mij te oreren. Er kwamen nog net geen handboeien aan te pas. Het was volgens hen aan mij uitgelegd dat ik niet mocht fotograferen en ik zou mijn memorycard van het fototoestel moeten inleveren etc. Ik begreep wel wat ze zeiden en waarschijnlijk hadden ze ook wel gelijk. Ik zag er maar van af hen uit te leggen waarom dit zo belangrijk voor mij was.

Ik paste intuïtief de truc toe die ik hier van diverse buitenlanders heb geleerd. Ik trok een aardig (voorzover mogelijk) gezicht, haalde erg hoog mijn schouders op en sprak, met mijn handpalmen naar boven gedraaid in het gebrekkig Italiaans/Engels “Non capito, forreigner!” Het werkte! Na een paar verwensingen aan mijn adres en zwaaiende handen in de lucht mocht ik mijn tocht vervolgen zonder dat ik mijn toestel behoefde in te leveren en zonder dat mijn opname teniet werd gedaan. Ik had nu wel voor mijn gevoel een belangrijke ontdekking gedaan maar ik wist natuurlijk nog steeds niet om welk ras het dan wel zou kunnen gaan.

Italiaanse Truffelhond

Lagotto Romagnolo

Een paar maanden na Italie kwam ik op de buitenshow in Hulten een mevrouw tegen die een hond aan de lijn had die sprekend leek op de honden die ik op de schilderijen had gezien. Zelfde type, zelfde kleur, zelfde krullende vacht en ook dezelfde uitdrukking. De mevrouw had te weinig tijd want ze moest de ring in. Met bijna trillende vingers zag ik in de catalogus dat het ging om de Lagotto Romagnolo. Wat dacht je.. een Italiaanse truffelhond!!! Voor mij is de zaak nu wel duidelijk. Ik ben er meer dan zeker van dat de hond op het schilderij van de Duke of Buccleuch niet een belangrijke voorouder is van ons ras. Wellicht is zo’n hond wel eens een keer gebruikt toen men van rasstandaards nog nooit gehoord had, maar meer ook niet.

Ik blijf er bij dat de meest voor de hand liggende optie is dat ons ras is ontstaan door kruisingen met de Zuid Russische Owcharka en de Polski Owcharek Ninzinny die in het verleden met de Balten samen met hun schaapkuddes naar Engeland zijn gekomen en vervolgens weer gekruist zijn met andere Engelse herdershonden. Ik denk echter dat ik de vereniging van Ragotto’s wel een plezier doe door hen te wijzen op het schilderij van de Duke of Buccleuch uit 1771. Voor hen wellicht een leuke toevoeging aan de speurtocht naar de “roots” van hun ras.